Er was een tijd, lang lang geleden. De tijd van vóór het christendom, voor de opkomst van het patriarchaat… Toen kwamen vrouwen samen onder de Maan. Of ze nu vol was of donker: vrouwen kwamen bij elkaar. Om samen te zijn, te delen, om te leunen. Om plannen uit te zetten, dromen te verwoorden.  Iedere gemeenschap kende de wijze vrouw, die weet had van kruiden, van oeroude rituelen, van genezing van lijf en van geest. Zij die je bijstond in alle overgangen van het leven: van geboren worden tot trouwen, van baren tot sterven.

Een vrouw in de tijd van Oer kent haar kracht.
Zij kent ook de kracht van de vrouwen om haar heen: de cirkel van zusters in de tribe waarin ze leeft.
Alle kennis, wijsheid en inzichten zijn daar aanwezig. Alle moed om te handelen, om te doen wat gedaan moet worden.
In de cirkel is zij getuige van het levenspad dat eenieder aflegt. De kennis van het leven is tastbaar, zichtbaar, bereikbaar voor ieder lid van de cirkel. De wijsheid van de crone vermengt zich met de onbevangenheid van het jonge kind: een bron van moed, daadkracht en diep weten. De schoonheid van een vrouw in elke fase van haar leven: van het vrije kind, naar de verleidelijke minnares, naar het toonbeeld van vruchtbaarheid — vol en rond — tot aan het lichaam dat lessen draagt als sporen, als een kaart vol verhalen. Werkelijke schoonheid is te zien én te voelen.
.
Er zijn armen die omhullen en koesteren, jong of oud. Er zijn ogen vol liefde en wijsheid, of het gezicht nu rimpelig is of glad.
De oercirkel is de kracht van samen.
De kracht van alles leven, alles belichamen. Baby’s die vele moeders kennen, vele borsten om uit te drinken. De overvloed aan warmte, voeding en bedding — voor kind én moeder. De crone, de oude vrouw die alles al heeft geleefd, is een bron van diepe wijsheid. Generaties van kennis doorweven het tapijt van de tribe, in de cadans van het leven, belichaamd in de oercirkel.
.
Zo krachtig, zo wijs, die cirkel van vrouwen. Zij dient en leidt de hele gemeenschap. Zij boezemt eerbied in, en respect. Zij roept ontzag op.
En dat ontzag roept ook angst op. En afgunst. ‘Verdeel en heers’ is eeuwenlang de tactiek geweest om vrouwen uit hun kracht te halen. Door ons wijs te maken dat we het alleen moesten doen. Door ons te laten geloven dat zelfstandigheid hetzelfde betekende als geïsoleerd zijn. En wanneer dat niet lukt—wanneer we dreigen te bezwijken onder de last—dan krijgen we direct of indirect de boodschap dat we gefaald hebben.
Dat we ‘mooi’ moeten zijn om geliefd te zijn. Anders worden we verworpen en tellen we niet meer mee. Worden we buiten de groep geplaatst. We krijgen de boodschap dat we niet sterk genoeg zijn. Dat we eenvoudigweg niet genoeg zijn.
En dat is een leugen. Een leugen die een lange reeks van generaties in stand is gehouden om vrouwen klein te houden. Om ons te laten twijfelen aan onze eigen wijsheid en onze natuurlijke kracht.
.
Als je het eenmaal ziet, dan kun je je ogen er niet meer voor sluiten.
En dan wordt dit besef een verplichtende ervaring.
Om andere keuzes te maken. Om elkaar te hand te reiken en te zeggen: ‘no more. Take my hand sister, we doen het SAMEN’. Het is een lange weg terug.  Langer dan je denkt. Met hobbels, met gaten, met doodlopende weggetjes. Met terugkeren, moed vatten en opnieuw beginnen, keer op keer op keer.
Want wat hebben we onszelf en elkaar allemaal aangedaan om te overleven in een wereld die ons niet wilde hebben… Die ons ziet als noodzakelijk kwaad om zonen voort te brengen.
.
We hebben elkaar vastgebonden in de regels die ons opgelegd zijn.
Ik niet? Dan jij ook niet.
Moeders vertelden hun dochters boodschappen van schikken en van aanpassen, om hen zogenaamd veilig te houden. In een wereld waarin sterke vrouwen onthoofd worden, houd je je dochter wel klein. Liever klein dan dood.
We hebben elkaar verraden om ons eigen leven en dat van onze kinderen veilig te stellen. We meten onszelf en dús de ander af aan de maatstaven waarvan we denken dat die van ons zijn.
.
Durf jij in de donkere spiegel te kijken, en in alle openheid te aanschouwen wat ze laat zien?
Schud jij meewarig je hoofd wanneer een ambitieuze vrouw opstaat en struikelt. Heb je commentaar op het gewicht van de vrouw die je langs ziet lopen, op de kleren van de buurvrouw. Schrik je terug van een vrouw die haar mond opentrekt, die zich laat zien. Te veel, ze is te veel.
We organiseren een kinderfeestje in een beautysalon voor onze dochter, terwijl onze zoon gaat lasergamen met zijn vriendjes. We vervloeken onze ronde buiken, onze te kleine borsten. We zien de menopauze met angst en beven tegemoet en zijn vastberaden om in ieder geval NIET mee te doen in de aftakeling die dat teweegbrengt. We verven onze grijze haren, we bezigen ons met een huidroutine die uren van onze tijd in beslag neemt om rimpels buiten de deur te houden. De voorbeelden zijn legio.
.
En jij? Waar ben jij een vrouw afgevallen?
Waar heb jij haar ontkracht?
Wie was het?
Of was jij het zelf, tegen jou?
.
Ik heb alle tegenargumenten gehoord. Ik ken ze, heb ze zelf ook geloofd.
En nu vraag ik jou: leg je hand op je buik.
Daar waar je baarmoeder zit, of heeft gezeten en energetisch altijd zal zijn.
Daar waar jouw onderbuikgevoel woont. Jouw Oer.
Daar waar de vrouw woont die voelt en weet.
En stel je dan voor dat jij plaatsneemt in de oercirkel. Precies zoals jij bent. Dat jij daar zit, omringd door vrouwen in hun puurste vorm, van het uitbundige, dansende kind, tot de wijze rimpelige doorleefde oude vrouw. Wat zou jij dan wensen voor jezelf? Voor jouw kinderen? Durf jij te luisteren naar die wijsheid?
.
Het is een hobbelige weg terug. Terug naar jezelf, jouw kern, jouw oer. Terug naar de cirkel, de bedding, het delen.
En de enige manier om terug te gaan is om het gewoon te doen. Met de moed en de onbevangenheid van het kind, die zo verbonden is met de Bron, met hoe het mag zijn. In de overgave van wat komen gaat, met de bereidheid om je slachtofferschap én je daderschap onder ogen te komen, te doorvoelen en te doorleven. Compassie tonen – voor je eigen wonden én voor de wonden die jij de ander hebt aangedaan. Dit weer te leven: je plek innemen tussen de vrouwen en te leven in een wereld waarin de Vrouw, in al haar vormen en al haar aspecten, heilig is. Waarin jij veilig bent. Precies zoals je bent.  Geïnspireerd door het jonge meisje met haar dromen en idealen. Gekoesterd door de moeder die zorgt en voedt. Onderwezen door de crone die weet en wijst.
.
.
Come as you are.
.
Welkom in de cirkel.
Welkom in de MoederWereld.
.
~Maaike

Over Maaike Kruijer
Maaike Kruijer heeft een aantal jaren geleden het PriesteresPad van MoonMysterySchool,
het het Pad van MaanMagie, gelopen.
Zij heeft ”priesteressen;; geintegreerd in ieder facet van haar leven en is sindsdien ”werkzaam” als priesteres:
met vrouwenCirkels en Priestess-Yin lessen begeleidt ze vrouwen op weg terug naar zichzelf, naar het her-inneren van de wijsheid die in iedere vrouw woont.
In haar werk verbindt ze vrouwen opnieuw met hun innerlijke ritme, het ritme van de Maan en de seizoenen, geworteld in rituelen, belichaamde ervaring en de kracht van sisterhood.
.
Maaike maakt deel uit van de Hellementals,
dat is de cirkel van ceremoniele Priesteressen die je, onder andere, bij T.R.i.B.E. in september zult ont-moeten.
.
Meer over Maaike en haar werk vind je op www.maaikekruijer.nl.